Be careful what you wish for

Ken je dat,, als er een deur dicht gaat, gaat er ergens anders een deur open.

April ,,, dat was wel een maandje zeg.

Er ging een grote deur dicht een fijne samenwerking die niet meer voegde en werd afgesloten. Wat werd ik daar onzeker van, verdietig, maar ook strijdbaar. Nu kwam het er op aan, van met zijn drieeën werken gingen we naar met zijn tweeën werken en dat ging bovenverwachting als een torpedo. Van stroperig naar vloeiend, van wel vooruit willen, maar niet kunnen bewegen, naar full speed ahead.

Zes uitvaarten begeleiden in 1 maand, en niet zomaar wat uitvaarten.

Dit waren lastige, geen dertien in een dozijn uitvaarten. Nu heeft elke uitvaart zijn eigen karakter, en een speciale moeilijkheidsgraad. Is het niet een ruzie in de familie, geen tot weinig budget, of een eenzame uitvaart, elke van deze hobbels vergt ook wat van je inlevingsvermogen en flexibiliteit.

Maar deze laatste drie waren groot, meeslepend en ingewikkeld.

Zo liepen we ( Kim en ik ) bij uitvaart 1 tegen onverwachtse wendingen aan kwa verzorging, die voor al Kim een flinke kopzorg bezorgden. Bij uitvaart 2 moesten we dealen met een repatrieëring die zeer voorspoedig verliep, maar toch heel spannend is. Hoe komt iemand terug, kunnen we de opbaring hier garanderen? En met de wensen van een hele grote familie liep ik soms vast in een wirwar van groepsapps en meningen. Uitvaart 3 was een race tegen de klok kwa lokatie, werd er familie ingevlogen vanuit het buitenland en omdat wij besloten om in Friesland de uitvaart te doen, zadelde ik de rest van de familie op met uren reistijd. Hoever kan en moet je gaan om alle wensen van de overledene en/of de familie waar te maken? Wanneer zeg je: " nee dit lukt niet". Dat zeg ik in ieder geval niet snel, want je wilt zo graag dat de hele uitvaart voor iedereen goed verloopt, alle wensen worden ingewilligd en de familie er met een troostrijk gevoel naar terug kijkt.

Het vergt heel wat. Zoals ik in het begin van dit jaar met wat bravoure zei: " appeltje eitje, twee vaartjes door elkaar"

Stuitte ik nu op de gedachte, hoe ga ik dit in vredesnaam allemaal hosselen?

Eindeloze to do list's, niet vergeten notes, belangrijke punten en urgent lijstjes.

Ellende lange facetimes met Kim, hoe gaat het met die, waar bevindt die zich, zijn we wat vergeten, hebben we hier aan gedacht?

Tot vervelens aan toe mailen en bellen met de begraafplaatsen en crematoria, zoveel verschillende regels, eisen en formulieren in te vullen,,

De logheid van gemeentes en verzekeringsmaatschappijen, is bijna een aflevering van jiskefet an sich. Mijn man luistert dagelijks mee, want de telefoon staat op speaker en die denkt serieus dat ik in een aflevering van Little Britain zit: " Computer says NO "

Nu kwam het er op aan, de vuurdoop. Waar ik al een heel jaar rustigjes voor aan het "trainen" was, kon ik nu rappo klappo inzetten.

Dinsdag, vaarden we uit in Hoorn, met een prachtfamilie en honderden gasten. Donderdag vaarden we uit bij het statige zorgvlied met een livestream en een harmony zanggroep. Zaterdag vaarden we uit in het Friesland met het wuivende gras, een wilgentenen baar en gekwetter van de vogels. Zondag lag ik een tikje overwhelmd op de bank,,, een beetje,, leeg.

Want de adrenaline, was opgebruikt, de focus uitgezet. Niemand die apt, belt, vraagt.

Alleen me myself and I , , , en dat is gek,, daar moet ik ook weer mad aan wennen. Zoals een van de familieleden aan het einde zei,, "nu zie ik je niet meer, dat is gek!"

En dat is het. Voor een weekje mag ik de boei zijn, de lifelijn.

De dag na de uitvaart knippen we die los.

Ik zei: het is maar beter als je mij niet meer ziet,,, en ik hoop nog heel lang niet, behalve onder leukere omstandigheden. En het idee, we appen nog wel een keer met elkaar of we houden een beetje contact,,, dat is eigenlijk de volgende dag al weg. En dat is goed.

Dat is wennen, maar dat is wel goed. Want ik herinner hun aan een van slechtse perioden in hun leven. Ik verwijder mezelf uit de groepsapp, stuur nog wel even de foto's door, wens iedereen veel sterkte en liefs. En dan, ga ik wachten op het volgende telefoontje.

Want gaan zullen we, met elke uitvaart dichter bij onze missie, de uitvaart met schoonheid verzachten als uitvaart designer samen met Kim de kunstenares van de dood.

Zoals ik mijn speech eindigde bij uitvaart 3

Mata Itsu ka " see you again, but I don't know when"