Een andere pet

Maar hoe is het nu voor jouw?

vraagt haar vrouw, tja zeg ik,, , ,

"ik heb nu een andere pet op"

Want dat doet er nu even niet toe, hoe het is voor mij.

Dat is ondergeschikt"

"Het is veel" ,,,, zeg ik. Maar dat bedoel ik helemaal niet,

ik wilde zeggen: Jullie geven mij veel.

Jullie geven mij een groot cadoo, jullie geven mij:

het aankijken van mijn pijn, mijn verdriet.

Jullie geven mij de grootste eer.

Want ja het is veel zo'n euthanasie traject, maar mijn veel staat niet in verhouding tot hun veel.

Want sterven deed zij in dit geval met heel veel oerkracht.

Zoals haar zus het omschrijft: "het lijkt wel een bevalling, maar dan omgekeerd".

Zo is het ook, vind ik.

Het is een wedergeboorte,, en ook die gaat gepaard met ja,,, met veel,,

veel van alles, pijn, verdriet, beweging, golven een rollercoaster.

Want loslaten voor iemand die altijd de controle had en wilde hebben,

is zeker geen gemakkelijke taak.

Harry kwam 15 jaar geleden in haar leven, Harry de hersentumor.

Kun je je voorstellen,,, 15 jaar geleden, al die jaren daarmee leven.

Toch daarin je weg vinden, verliefd worden, trouwen, een zoon,

een giga project bouwen op het erf waar je bent geboren.

En op dat erf, sterven, full circle gaan.

Als je mij apt 3 maanden geleden en je vraagt of ik ook uitvaarten op locaties doe, denk ik in de eerste instantie, dat we gewoon een werkbezoekje gaan plannen.

Tijdens het terug appen, loopt er een rilling over mijn rug en snap ik dat de vraag niet zomaar komt.

Want dit gaat over jouw, ik was die hele Harry al weer bijna vergeten.

Bijna alsof Harry was verdwenen. Niet wetende dat jij al die jaren hem als een onuitgenodigde gast aan het tegenwerken was. Behandelingen, operaties en medicatie.

Maar Harry was nu niet meer te stoppen.

De eerste keer in July dat ik bij je kwam, zag ik de oude Merle, pittig, bijdehand, scherp

en in controle. We bespraken alles, tot in de puntjes.

Je wilde het proces precies weten, tot in detail.

Ik liet een speciale takkenbaar voor je maken, toen ik hem meebracht, zaten we een beetje te brainstormen over hoe ik jouw in vredesnaam op die baar naar beneden moest krijgen.

Je zei: "zet mij maar vast met gaffertape",, ja,,,ja alsof ik dat zou doen.

Jij had overal wel een idee of een oplossing voor.

De laatste keer dat ik bij je was, wist ik dat het de laatste keer zou zijn dat

we elkaar zouden spreken.

Je vroeg: "Lig ik er dan straks goed bij ?"

" Ja knappie je ligt er straks goed bij".

"Zorg je ervoor? "

Ja lief, Kim en ik zorgen ervoor.

Ik zit nog even naast je, en we zeggen niets. Het lijkt of je even bent weggedommeld.

Als ik opsta om de kamer uit te gaan, zegt ze: "ga nou maar weg,

want de volgende keer dat je hier bent is het gedaan"

en ik moet een beetje grinniken.

Lekker recht voor zijn raap Merlie denk ik,, zo ken ik je weer.

Mijn voeten voelen als lood, en elke stap dichter bij de deur lijkt in slomo te gaan.

Zitten we dan toch hier in onze eigen slechte scene, van een middelmatige tv serie ?

"Nouw, dag dan"

"Ja doei"

"Ja doei, Luf joe"

Ja doeggg, lufjoeto"

Ik trek heel zachtjes de deur achter mij dicht en ga op de bovenste tree van de trap zitten,

ik ween dikke tranen, zonder geluid.

Nu zet ik weer even mijn eigen pet op.

Dag Merlie Perlie, je gaf mij veel, dankjewel, xxx