JE BENT ER NOG

De laatste maanden krijg ik steeds meer mensen als "klant" waarbij ik betrokken ben in meer of mindere maten van het euthanasie traject.

Het geregisseerde afscheid,

Toen ik net begon met dit werk, heb ik het zo compleet geromantiseerd, hele scenario's speelden er zich in mijn hoofd af: dat ik avonden bij stervenden zou zitten, rustig en kalm, en op mijn gemak. Dat ik precies zou weten, op intuitie wat ik zou moeten doen, de juiste woorden zou hebben.

De handen van de stervenden zou vast houden, om daarna vol vertrouwen de nabestaanden te woord te staan.

Maar nee, ik blijk toch gewoon mens te zijn. Onhandig, zenuwachtig, stamelend, maar vooral overweldigd door allerlei soorten emoties.

Zo was er die keer in het hospice, dat ik afscheid kwam nemen van een hele leuke dame met wie ik een goede klik had, in een onhandig gesprek raakte met haar familie, en het niet goed meer voelde om de kamer binnen te gaan, die avond voltrok de palliatieve sedatie, en had ik niet echt afscheid van haar kunnen nemen,, desillusie.

Of die keer dat er een stervenden tegen mij zei,, ja maar palliatieve sedatie is toch eigenlijk ook een soort van passieve euthenasie? En ik daar in een paniekerende gedachtegang geen goed antwoord op kon geven.

Want ik wist het wel wat ik wilde zeggen, maar ik kwam er niet uit, op dat moment.

Want de vragen die mensen stellen, probeer ik altijd zo goed mogelijk te beantwoorden, zonder het te suger coaten zeg maar, er geen doekjes om te winden,

het niet mooier te maken dan dat het is.

Dat lukt alleen niet altijd, want bij de vraag, moet dat zo'n mondhechting?

Wil ik daar toch een eerlijk antwoord op geven, maar soms is eerlijk te eerlijk?

en heb ik moeite om alles in detail te vertellen, dan wil ik gewoon niet precies uitleggen hoe dat gaat, de details. Net zoals ik die nu niet precies wil opschrijven.

Want wat voor de een, gewoon duidelijke en heldere informatie is , is voor de nader mega schokkend,, en daar wil ik en heb ik nu rekening mee te houden.

Toen ik net begon, wilde ik alles laten zien, alles filmen, alles naar buiten brengen, transparantie!

Maar nu,, sommige dingen hoeven gewoon niet,, mogen wat mij betreft best wel achterwege gelaten worden. De details, de geuren, het verval.

Ik merk dat er een switch in mij aan het plaats vinden is.

Zo had ik van de week een aanname gesprek met een jongeman die waarschijnlijk snel komt te overlijden. Ook een geregisseerd afscheid, en ik snap het, het is het laatste gedeelte van je reis waar je je nog tegen aan kan bemoeien, dus bemoei je vooral lekker ermee.

Het is je houvast, je nieuwe laatste taak.

Als dit en dat maar goed geregeld is. Als dit en dat maar precies gaat zoals ik het wil.

Allemaal goed, top, kan niet beter, bedenk, vertel, fantaseer, regel en leg vast zoveel als dat je nog wilt en aankunt.

Maar is sterven niet, het ultieme leren loslaten?

Hij vroeg: "hoeveel keer zien we je dan de komende maanden", waarop ik eigenlijk niet meteen antwoord gaf.

Ik wilde zeggen: "zoveel als je wilt, ik loop alle stappen met je mee"

Maar ik bedacht me, en zei: "we gaan een of twee keer afspreken, en dan pas als je er niet meer bent"

"Want je bent er nog he", ga je niet alleen met dit bezg houden, je hele afscheid tot in de milimeter organiseren. Daar heb je ons straks voor.

Je bent er nog, en er is niet zoveel straks meer.

Dus leef nu.

En is dit niet stiekem een advies aan mijzelf ?

Straks is niemand gegeven, en later is niet zeker,

alles gebeurt nu, alles is nu.

Zonder spijt, zonder vrees, zonder oordeel.

Leef.