Uitgestelde Rouw
- Bho Roosterman
- 6 jun
- 4 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 12 uur geleden

In mijn vorige leven als kostuumontwerper had ik een hele pool aan vrienden, werkvrienden, collega's, assistenten, en filmfamilie. Op mijn eerste huwlijk kon ik met gemak 250 mensen uitnodigen en dan moest ik nog schrappen. Elke dag en avond was gevuld met werken, preppen, plannen,draaien, of werken op de set. In de avond eten bij vrienden, uit eten, of onderweg iets eten,als het lukte 6 uurtjes slapen. De turnaround ( de uren tussen einde werk en begin werk ) haalde ik nooit. Ik deed het vol overgave, passie, werkdrift, een onverklaarbaar verlangen om de beste te zijn, de grootste te worden en de prijzen te winnen. Allemaal langs het ego. Nu heb ik geen problemen met mijn ego. Mijn ego duwt my voort, behoudt mijn passie en mijn verlangen. Maar ( wist ik toen nog niet ) het moet wel langs de juiste beweging gaan. Dat dit niet helemaal het geval was bleek want ik ben twee keer zo mega ziek geweest dat ik het beide keren nauwelijks heb overleefd. In 2020 werd ik door allerlei omstandigheden, laten we het C woord maar niet gebruiken. "Gedwongen" om mijn werk op te geven. Laat ik het zo zeggen,, ik voelde mij gewongen. De passie was eruit, en werken in de filmindustrie is zoals zoveel banen, te zwaar als je er niet helemaal meer achter staat, dan ga je eraan onderdoor. Dat wilde ik niet nog eens meemaken. Dus ik en mijn toen nog hartkwaal verlieten filmland. Ik was niet opgelucht, ik was kapot. Het jaar daarvoor was Sjimmie overleden, ik zat midden in de overgang en ik verliet en verkocht alles wat mij lief was. Meer dan 20 jaren had ik een 300 vierkante meter atelier vol met prachtspullen verzameld. Honderden acteurs en duizenden figuranten aangekleed. Ik verloor, gaf weg en verkocht alles. En met elke wollen jaren 40 broek, handgebreide trui, en speciaal bedrukte overhemd dat de deur uit ging brak er een stukje van mijn hart af, totdat er helemaal niets meer over was. Niet alleen waren al mijn prachtige spullen weg, mijn tweede thuis, mijn atelier gaf ik op. Al mijn lieffe pracht assistenten zochten ander werk, ik verloor mijn filmfamilie mijn veilige haven mijn meaning of life. Wie was ik, waar hoorde ik bij? waar was ik veilig ?
Veilig was ik zowiezo alleen thuis, in mijn borduurkamer met mijn man die achter mijn keuze stond en die dezelfde overtuigingen heeft. Ik ging de stilte in, ik ging studeren, lezen en proberen te begrijpen vanuit welke bewegingen mijn werkdrift kwamen. De inzichten kwamen via mijn tarot opleiding en mijn stage bij noordpunt familieopstellingen met de paarden. Deze jaren van studie stilte en overpeinzingen hebben mij heel wat opgeleverd in mijn werk als uitvaart begleider, en ik kan er nog dagelijks op terug vallen. Zo'n drie weken geleden apte een oude vriend, een film vriend. We zaten samen op de filmacademie,
" Superlichting 2001" of ik een tarot sessie voor hem wilde doen. Ik was verbaasd, ja tuurlijk, geen probleem, ik nieuwschierig. Gisteren avond was onze date, bij mij thuis, want hij wilde het liefst live. Nog geen twee minuten was hij binnen "kom je nog terug in de film, of ben je op je plek als uitvaarder? " Ik twijfel een halve seconde, nee ik kom niet terug. Het is niet meer mijn wereld. We praten over waarom ik ben weggegaan, hij weet de reden niet: dat het te maken had met de pandemie en alle regels, en hij schrikt van het echte verhaal.
" jeetje, en nu blijkt dat je na al die tijd je toch wel op veel punten gelijk had he?"
Er valt een enorme last van mijn schouders. Ik hoef geen gelijk, en niemand hoeft het met mij eens te zijn, jouw mening is die van jou, en daar zal ik zonder oordeel naar kijken. Maar deze erkenning, herkenning, bevestiging, is voor mij zo waardevol. Het maakt dat ik mij minder alleen voel, en gehoord. Want dit is de eerste keer in 5 jaren dat er iemand van mijn oude wereld de moeite neemt om in mijn nieuwe wereld te stappen. We beginnen aan de tarot legging, en het is weer wonderlijk accuraat. Alle thema's komen voorbij, we praten uren. Ik leg uit hoe het medicijnwiel werkt, het stervensproces en rouwen. Hij luistert, op een gegeven moment, kan ik zijn pijn voelen en ik wijs het aan en benoem het. Bam, bevestiging voor hem, we zien elkaar, na 5 jaren en misschien wel het eerst echt. De volgende ochtend in de auto naar de welkoop op pad voor een bezem, huil ik dikke tranen. Want ook voor mij komt nu de uitgestelde rouw, het oude verdriet, en de weemoed naar hoe het had kunnen zijn naar boven. Tussen de paden van het tuingereedschap ben ik in de volle overtuiging dat alles zal en moet gaan zoals het gaat. Ik weet dat dit gesprek voor hem net zo waardevol is geweest als voor mij. De laatste kaart die hij trekt is de pow wow kaart, de kaart van het luisterend oor, en dat zullen we vanaf nu weer voor elkaar zijn, een luisterend oor. Want in the end is het enige wat iedereen wilt, soms even gehoord en gezien worden.
Aho.
Comentarios