Mata Itsuka

Goh, wat toevallig he..

Hoe is het mogelijk,,, zo toevallig,

dat geloof je toch niet.

Nee dat klopt, dat geloof ik niet.

Want toeval bestaat niet.

Dat geloof ik dan weer wel.

Als ik twee maanden geleden een apje krijg op instagram met de vraag of ik een uitvaartmenu wil toesturen, leg ik de envelop meteen op de groeiende stapel. Die nog op de post moet.

Het is de eerste lading menukaarten en ik zit al op bijna 100 stuks. Als ik de week daarna van dezelfde insta-account weer een berichtje krijg met de vraag of ik de envelop al heb verstuurd, moet ik even nadenken wie dit ook al weer is.

Ik verzeker haar dat ik het al op de post heb gedaan, en ze vertelt mij dat ze het menu dringend nodig heeft. Ze vervolgt met: "ik vind het vervelend om het op te schrijven maar het gaat over mij". Door de telefoon voel ik de noodzaak van dit verzoek. Ongeveer twee weken later, wordt ik gebeld:

"Hay met Eva, je hebt al contact gehad met mijn zus op instagram."

En weer moet ik even nadenken, maar als ik in mijn apps kijk weet ik het weer.

Het is dringend, en ik mag gelijk de volgende dag komen. Naar het insta-account stuur ik een berichtje.

Lieve schat, ik heb je zus aan de telefoon gehad,

ik kom naar je toe morgen.

De volgende dag ga ik met Kim op pad. Als we binnen komen zit ze op bed. Het is overduidelijk dat ze heel erg ziek is. Ze heeft heel veel moeite met praten, maar ze vertelt, met passie, met ogen waar ondanks de grote pijn, een vuur uit straalt. Wij luisteren naar haar,, ademloos. Ze vertelt over haar reizen, haar carrière, liefdes, oog voor schoonheid, het belang van de details, wat ze perse niet wilt, maar bovenal wat ze wel wilt.

Ze vertelt en vertelt, gedetailleerd tot dat ze niet meer kan.

We hebben overeenkomsten, we linken, we connecten, haar ogen haken in die van mij.

Ze raakt me, emotioneert me. Mijn oud verdriet komt naar boven. Ze herkent het ,

ze benoemt het. Mijn ogen huilen dikke tranen.

Ze vraagt " Als jij mijn uitvaart doet, helpt dit jou dan ook met jouw proces ?"

En ik kan alleen maar, met mijn hand op mijn hart een volmondig JA zeggen.

Deze uitvaart, jouw uitvaart, jouw reis, je wedergeboorte, deze eer, helpt mij

We stappen in de auto, stil. We hebben geen woorden.

We hebben geen betere woorden paraat dan die haar mond hebben verlaten.

Niets wat wij nu kunnen zeggen zou iets toe kunnen voegen, aan dit bijzondere moment.

We zijn totaal ondersteboven, diep onder de indruk van dit bijzondere wezen.

De autorit verloopt vrijwel in stilte, woorden als bijzonder, uniek, heel speciaal,

en "wat een vrouw" dekken de lading niet.

Enkele uren na ons afscheid verlaat ze deze wereld.

De volgende dag zijn we weer bij haar. Maar die prachtige mond, die met zoveel pijn, en met zoveel wilskracht, ons nog toesprak de vorige dag, zwijgt nu.

Ik mag Kim assisteren met de verzorging, wat ik altijd een bijzonder stuk van ons werk vindt. Samen met de familie, wassen, strelen, aaien, verzorgen, koesteren we haar.

Ze is prachtig. Nog steeds.

We wikkelen haar in een door Kim handgestikte wade, ze wil ongekleed in een prachtige handgeverfde doek van haar moeder in een handgemaakt baar.

Zorgvuldig, precies, met aandacht. Elke plooi moet goed liggen, elke vouw de juiste zijn. Esthetiek is haar grootste goed. We nemen de tijd, overhaasten niet.

De aandacht en de stilte geven de pijn iets meer lucht, iets meer ruimte.

Elke overhaaste beweging zou de magie van dit moment kunnen verbreken

Ik heb je beloofd om mijn rode lippenstift te dragen, we houden van het zelfde merk, want jij kan die van jouw niet meer op.

De uitvaart wordt buiten gehouden in een open veld, met voorjaarsbloemen, daartussen lig jij met je gezicht naar de horizon.

Alles klopt: de juiste drankjes, eten, muziek, video's, werkelijk alles uitgedacht, geregisseerd, en gestyled.

En ik weet dat het precies zo is, zoals je het wilde, ik weet het omdat ik het voel.

Want in die twee uur, bespraken we een van belangrijkste momenten uit jouw leven, en gaf jij ons jouw kostbare laatste uren.

En daarvoor dank ik jouw.

Ik dank jouw voor wat voor mij een van de mooiste ontmoetingen is uit mijn leven.

Als ik die avond mijn telefoon pak en op jouw insta zit te scrollen, zie ik dat je mijn laatste berichtje nog hebt gelezen. En dat geluk nestelt zich in mijn hart.

In het Japans zeggen we geen vaarwel, we spreken het verlangen uit...

voor een weerzien in de toekomst.

" Mata Itsuka "