We hebben net die dag een grote uitvaart gedaan, als Sara belt dat er iemand met een terug bel verzoek op haar voicemail staat.
Het gaat om een meneer die in het OLVG oost ligt, het gaat niet goed.
We maken ons meteen klaar voor het eventuele slechte nieuws.
Dat is in ons geval, checken waar alle spullen zijn die we nodig hebben.
Kar en baar bij Kim.
Verzorg tas bij Sara.
Kist en koeling bij Bho.
We leggen onze kleding klaar voor het geval we snacht's gebeld gaan worden.
Half een gaat de telefoon, ik slaap net een uur,
het is zover, we moeten naar OLVG oost.
Het is behoorlijk leeg in het ziekenhuis, en we worden binnen gelaten
door de beveiliging. OLVG oost is een gigantisch gebouw, en we lopen door de grote
entreehal, totaal verlaten.
Waar het overdag overvol is, is nu een bizarre stilte
Ik weet hier nog goed de weg, want ik heb hier zelf 3 maanden gelegen.
Zo'n 20 jaar geleden, met een meningitis.
We worden warm ontvangen op de afdeling door de nachtdienst.
mevrouw zit buiten de kamer op een stoel aan tafel.
De verpleegsters hebben er voor gezorgd dat wij meneer mee mogen nemen en we kunnen
meteen onze nieuwe baar uitproberen.
We gaan niet naar een koeling maar meneer wordt thuis opgebaard.
Het echtpaar is 60 jaar bij elkaar, en ze wilt hem bij zich houden.
Dat raakt mij, want ik heb precies hetzelfde gedaan 10 jaar geleden.
Een thuis opbaring is heel mooi, maar brengt voor ons ook extra verantwoordelijkheid omdat we dan geheel afhankelijk zijn van onze spliks splinter nieuwe mobiele koelplaat.
Ik heb voor de zekerheid nog even de gebruiksaanwijzing in mijn tas gestopt.
Als we bij het huis aankomen heeft mevrouw al een mooie plek uitgezocht bij de
keukentafel, op die plek past precies de baar, alsof het zo heeft moeten zijn.
We zijn tot half 5 nacht's bezig om alles goed en naar wens te krijgen.
Mevrouw heeft dapper, liefdevol zelf gewassen en geholpen met aankleden, hij ligt er prachtig bij.
Omdat we met een thuis opbaring goed de temperatuur in de gaten moeten houden
komen we elke dag langs voor een checkup.
Dan maken we foto's en overleggen met elkaar, of het nog verstandig is om iemand thuis te laten.
Gelukkig gaat de opbaring en de koeling super goed.
Als ik na de checkup even op de bank ga zitten met mevrouw raken we aan de praat, ze vertelt mij dat haar dochter al jaren eerder is overleden.
Ze slaapt slecht, want ,,, ze twijfelt het te zeggen,,,
ze ziet haar dochter regelmatig staan,, in de kamer.
Ze wacht af, wat ik zeg.
Nu heb ik zelf ook al enige ervaring met spirits.
Dus ik zeg: jeetje wat fijn.
Ze haalt opgelucht adem, dus je vind het niet gek ?
Helemaal niet, vind je het fijn dat ze langs komt ?
Ja dat wel, alleen ik krijg geen contact.
Maar wat wil je dan tegen haar zeggen? vraag ik.
Ze weet het niet en haar ogen vullen zich met tranen
Ze vraagt aan mij of ik denk dat meneer zijn geest hier nog is, ik zeg ik denk het wel.
Het is mijn overtuiging dat de meeste zielen nog enkele dagen bij het lichaam blijven.
Dat lijkt haar gerust te stemmen. Sommige geloven, dat dit zo'n drie dagen duurt.
Ze haalt opgelucht adem.
Ik leg uit, dat volgens mij een dierbare helemaal niet meteen weg is, als het hart ophoudt met kloppen.
Het lichaam doet het dan misschien wel niet meer maar de ziel, en de levenskrachten hebben tijd nodig om het lichaam te verlaten. Daarom is het extra fijn dat we haar man mee naar huis hebben genomen, dan heeft hij daar alle rust en tijd voor.
En is het misschien nu een troostende gedachte, dat haar dochter en haar man nu weer bijna samen zijn? ze geeft niet meteen antwoord, we blijven even stil.
Alleen slapen zegt ze, dat is het ergst.
En ik kan het zo goed begrijpen, helemaal als je 60 jaren naast elkaar hebt gelegen en alles amen hebt gedaan. Ik weet dat mevrouw alle weken in het ziekenhuis bij haar man heeft geslapen. En nu is ze thuis, alleen in bed.
En haar grote liefde ligt op een baar naast de keukentafel.
"Jullie zijn wel erg lief"
zo anders dan andere uitvaarders.
Ik vat het op als een groot compliment, we hebben namelijk afgesproken dat als ik vandaag langs zou komen voor de check up, we allebei nog in ons huispak zouden zijn.
en zo zit ik, een paar uren, met haar, op de bank.
In ons huispak.
Ik verloor die van mij 10 jaar geleden en zij die van haar 1 dag geleden.
En ik kan alleen maar denken,
het komt goed lieverd.
Het komt allemaal goed.
Maar ik zeg niets, ik laat haar met haar verdriet en ik troost niet.
Want de rouw mag volluit bestaan, en de ruimte krijgen.
Want alleen als ik haar de ruimte geef, en gewoon stil naast haar zit is het ook goed.
Vanuit mijn ooghoek, kan ik bijna haar dochter zien staan, naast haar vader.
En ik vraag in mijn hoofd aan ze,,,
zorgen jullie ervoor dat ze lekker slaapt vannacht?
Comments