Al jaren kom ik een paar keer per jaar bij mijn tatoeerder in de salon aan zijn huis.
In die tien jaar zijn we goede vrienden geworden.
We beginnen de sessies meestal met te lang praten over van alles en nog wat.
Over onze gezamenlijke passie tatoeëren natuurlijk, mijn nieuwe beroepskeuze als uitvaarder.
Over zijn skills zoals: bushcraft, onze kunstwerken, over planten, maar ook politiek,
vroegere avonturen, ,,, en gewoon ,, life.
Al jaren weet ik dat zijn moeder ziek is.
Ik vraag er soms naar, en soms ook niet.
De laatste tijd komt het vaker ter sprake want het gaat steeds een beetje slechter met haar.
De woorden: " we weten niet hoelang ze het nog vol houdt" worden uitgesproken.
Een paar weken na mijn tattoo sessie belt hij mij op in de ochtend.
Ik verwacht geen telefoontje want ons contact gaat meestal via de app.
Die apps gaan dan zo: Yo Bro, wanneer gaan we weer prikken ( als in tatoeëren )
Als ik zijn naam in het scherm zie, weet ik meteen dat er wat aan de hand is.
Ik hoor het ook aan zijn stem, vertwijfeling, verdriet en ongerustheid.
" Het gaat helemaal niet goed met mijn moeder, ze heeft besloten ermee op te houden"
" Kan je ons helpen ? "
Ik zet de motor uit want ik zat in de auto.
"ja natuurlijk, help ik"
Want als hij dit vraagt, dan weet ik dat het echt menens is.
De week erna zit ik aan de keukentafel met zijn hele familie.
En zijn moeder is er gelukkig ook nog bij.
Het is de eerste keer dat ik haar ga ontmoeten.
Want zo heeft ze gezegd: " Ze wilt mij wel even keuren natuurlijk"
Ze zit aan de keukentafel.
Een roze vestje en rode bloemen in haar opgestoken haren.
Ze is prachtig en geweldig en ik roep: " wat zie je er prachtig uit "
een soort van Frida Kahlo in de polder.
Het gesprek aan tafel gaat heen en weer, emotie, meningen, huilen, lachen,
luide woorden, zachte woorden, veel liefde.
Ik voel dat ze dit met zijn allen aan gaan, en ik ben blij dat ik erbij mag zijn.
Ik schrijf al haar wensen op, die van haar kinderen, haar man,
schoondochter en kleinkinderen.
Het moet een buiten lokatie worden in de natuur.
Met veel bloemen en niet stijf.
Ze wilt een mand om in te liggen en bloemen in haar haren.
Haar outfit ligt al klaar.
En als ze weg rijdt van huis wil ze een witte auto, zo'n heule glimmende.
Owja en Amsterdams zuur !!
Ze gaan veel zelf doen, bloemen en planten zoeken, versieringen maken.
We gaan de locatie met zijn allen aankleden, want we hebben iets geweldigs gevonden.
Een schapen schuur die we gaan omtoveren.
Voor een dag wordt die schuur haar paradijs.
Waar ze haar zelf naar binnen zullen dragen en zullen eren.
Want alles en nog veel meer dan dat, over de natuur, de planten, bloemen hebben ze van haar geleerd.
Als het haar teveel wordt en ze wilt op de bank gaan liggen, zijn wij wel bijna klaar met alles opschrijven en kunnen we op weg om alles te gaan regelen.
Door het keukenraam kan ik haar zien liggen in de woonkamer op een blauw groenige bank met schaapskleden, ik sneak er tussenuit.
Ik kniel naast haar neer, voorzichtig pak ik haar hand.
"Dag lieffie, ik kom je gedag zeggen"
ze doet haar ogen open.
Ze zegt: " Je hebt mooie roze lippenstift op"
Ik zeg: " Ik ben zo blij dat ik je heb gezien"
" We gaan goed voor je zorgen hoor, en ook voor de rest "
Ze is heel moe, heel zachtjes vraagt ze:
" Waar ga ik naar toe als ik dood ben ?"
en ik fluister zacht terug:
" Jij lief,,, jij blijft altijd bestaan, jouw energie gaat nooit verloren,
je blijft bij iedereen die je lief is"
"Je gaat nu alleen op reis,,, je gaat op reis om thuis te komen"
Ze is gerustgesteld, en doet haar ogen weer dicht.
Ik kus haar handen.
Het was de eerste en de laatste keer dat ik jouw handen in die van mij had.
Maar dat zal ik nooit vergeten.
Dag pracht vrouw.
Comentarios