Zet um OP

Ik word gebeld,

In het scherm zie ik dat het Sara is.

Ze is net gebeld voor een voorgesprek.

Zo'n gesprek is meestal met iemand die snel komt te overlijden.

Ze vraagt of ik mee kom.

Het is vlakbij en we rijden samen.

Het is een klein dijkhuisje, 1 pand en daar zijn drie huizen van gemaakt.

Om binnen te komen moeten we door de achterdeur.

Die alleen toegankelijk is over het zijpad van het huis ernaast.

We lopen snel door het steegje, en komen dan

in de gezamenlijke achtertuin.

de achterdeur staat open en we geven aan dat we er zijn.

Er komt een meneer op ons afgelopen, onzekere tred.

Het verdriet staat in zijn ogen.

Een klein pekinees achtig hondje die zijn baas beschermd blaft

een beetje onwennig.

Als we door de keuken zijn gegaan, moeten we een opstap op dan

lopen we door naar het voorhuis, naar de kleine kamer die iets breder

is dan twee ramen.

Daar staan oa een ziekenhuisbed, drie ruime fauteuils, een douchestoel,

een enorme poef en een ronde salontafel.

Het is overvol, in het ziekenhuisbed ligt ze.

Ik geef haar een hand, maar ik knijp te hard en ze roept hard "auw"

Met een felle blik kijkt ze mij aan.

Met haar hoofd is niets mis, alleen wat brainfog zoals ze zelf omschrijft.

Maar dement is ze zeker niet hoor,

haar moeder,, die was pas dement.

Sara heeft het telefoontje gekregen dus leidt zij het gesprek.

Zij heeft dit ook vaker gedaan dan ik, sterker nog, ik nog nooit.

Het is fijn dat zij het gesprek leidt.

Bij de eerste vraag van Sara begint de man gelijk te wenen,

hij is erg overstuur, hij stuntelt wat met zijn boterham op een schoteltje.

Ze vraagt wat ze verwachten van dit gesprek, en later wat hun wensen zijn.

Omdat ik het dichts bij de mevrouw zit, richt ik mijn ogen en aandacht het meest op haar.

Ze heeft alvleesklierkanker, ze is geopereerd maar ze heeft van alles erbij gekregen

en zoals ze zelf zegt " een vleesjas uitgedaan"

Ik moet daar eigenlijk wel een beetje om grinniken.

Ze weet heel goed wat ze wilt, als ik de kisten laat zien zegt ze "mooi, die wil ik

die houten, want mijn vader was meubelmaker"

We blijken toch een klik te hebben, Amsterdammers, een familie die in de houtbewerking zat. Geen kinderen, en ze heeft altijd gewerkt, ze wilde auto monteur worden,

maar dat deed je in die tijd niet.

Ze vindt het jammer dat ze niet meer tijd heeft met haar man, ze hebben net hun 53ste huwelijks jaar gevierd.

Maar ze is nu weinig sentimenteel, eerder praktisch, en ze is er duidelijk klaar mee.

Ze hoopt snel naar een hospice te kunnen, want haar man kan niet meer voor haar zorgen.

En de situatie wordt te schrijnend.

Hij zegt verontschuldigend " misschien heb ik een beetje mijn hoofd in het zand gestopt "

en huilt zachtjes.

De thuiszorg is te laat is, want autopech, en haar man kan haar niet meer op de po helpen.

Ik ruik haar luier en haar doorlig plekken, in dat piepkleine huisje met al die spullen

en al die herinneringen.

Ik vraag wat ze aan wilt in haar kist, en ik mag met haar man mee naar boven

om te zoeken naar een blauw pak met een roeseltje.

Als we alles hebben doorgesproken komt net de jongen van de thuiszorg binnen,

die gelukkig een auto heeft kunnen lenen.

Je kan merken dat hij hier vaak komt, en heel begaan is.

Bij het weg gaan zorg ik ervoor dat ik haar hand niet te hard pak,

in plaats van dat ik knijp, wrijf ik erover, en ik geef haar een vette knipoog.

terwijl ik zeg " zet um op " ze glimlacht voor het eerst.

Ik wilde eigenlijk zeggen,wat ben je dapper en wat heb ik ontzettend veel respect voor je

maar ik zeg " zet um op ,,,,,

terwijl ik denk

Zet hem op, met weggaan uit je eigen huis, bij je man vandaan

Zet hem op, met de pijn, de ellende van fulltime te moeten worden verzorgd

Zet hem op, met je laatste dagen

Zet hem op,,,, met sterven

En ik weet dat de volgende keer dat ik haar ga zien,

ik haar dat roeseltjespak aan mag trekken, voor in haar houten kist.

Dag lieverd,

Zetumop